اگربگویمت که این سطل آشغال توی اتاق
با من چه می کند وقتی که نیستی
روی شاخه ی مجنون بید نخواهی پرید
تک پوش طوسی ات تا می کنی گوشه ی جگر
اگر بگویمت سرم لای جگر گوشه ام گیر داده که برو
رفتن از اتاق می رود
از هال خواهد گذشت از آشپزخانه از ته مانده ی کپک از غذا
اگر بگویمت لای چرخ بچگی ات
خیاط بوده ام به سواری سرعت تو به گواه کوچه و سنگلاخ
پیاده می شوی از دوچرخه با زین فلزی بی ابر
پیاده می شوی از شلوار ورزشی نیمدار عرق لای پای پرانتزی
از سیاهی جوانی ات پشت لب زیربغل توی 13سالگی بلوغ
اگر بگویمت توی این لیوان
دندان و جگر من بود که لهیده می رفت پایین
قورتم نمی دادی
نمی کشیدی ام به زیر معده وناف
نمی بردی ام به تخت خواب .
اگر مسائل من شرعی بود
از شعور نیمدار پرده های اتاق نمی پرید
زیر همه ی آپارتمان های بی وقفه که بالا می آیند از سقف قارچ های سمی اتاق شهر
شهرستان من ! خاموش کی شوی به دود ؟
گوسفند معطر به علف ! قورمه سبزی کی شوی غلیظ ؟
پوستت را بکن ای دوست
ای بزغاله ی منفعل توی جلز و جلز باربی کیو
توی خون گلوت توی چاقوی زنجان
ای چرخ چرخنده که ازعصب های قوز ما رد شدی
دور بزن برگرد به فصل بهار و مردن یخ توی ودکا
ببین حالا سقوط پنجره از اتاق می زند بیرون
از گزند باد عقاب می پرد بیرون
از حرارت معده ، ناف می زند بیرون
از لابه لای جگرچرخ ژانومه ی اصل غیر وطنی می رود بیرون
ماهی که نمی رود به رود
می پرد به جوب فاضلاب
ای ماهی کم هوش فاضلاب بی تنگ !
نه ! تو توی هیچ رودخانه ی دیگ چدن نخواهی پخت.
طیبه شنبه زاده- اسفند91